"Człowiek tworzy jakąś rzeczywistość, a potem staje się jej ofiarą. Atena buntowała się przeciwko temu, i przyszło jej zapłacić za to wysoką cenę". Heron Ryan, dziennikarz

"Atena manipulowała mną, wykorzystywała mnie, nie bacząc na moje uczucia. Była moją mistrzynią, zobowiązaną do przekazywania mi świętych tajemnic, do budzenia nieznanych mocy, ktĂłre drzemią w każdym z nas. Wypuszczając się na nieznane morza, ślepo ufamy naszym przewodnikom - w przekonaniu, że wiedzą więcej niż my". Andrea McCain, aktorka

"Jej wielki problem polegał na tym, że była kobietą XXII wieku, ktĂłrej przyszło żyć w XXI wieku - z czym się zresztą nie kryła. Czy zapłaciła wysoką cenę? Bez wątpienia. Ale zapłaciłaby dużo więcej, gdyby tłumiła kipiącą w niej energię. Stałaby się zgorzkniała, sfrustrowana, stale przejmowałaby się owym Âťco ludzie powiedząÂŤ, wciąż powtarzałaby Âťnajpierw pozałatwiam to co ważne, a potem pomyślę o realizacji własnych marzeńÂŤ, ciągle narzekałaby, że Âťjeszcze nie teraz, bo ciągle stoi coś na przeszkodzieÂŤ". Dedeire O`Neil, znana jako Edda

Bohaterowie tej opowieści - pracownicy pochodzący z przeciwległych sobie krańcĂłw Europy - żyją zawieszeni między historią a niepewną przyszłością, prĂłbując odnaleźć się w teraźniejszości zarĂłwno wtedy, gdy wypełnia ją praca, jak i wĂłwczas, gdy jej brakuje.

Powieść apokalipsa ludzi pracy to książka cierpka, pełna katastroficznych wizji oraz głęboko zakorzeniona w poczuciu ciasnoty i małości, schyłku i wyczerpania, samotności i niemocy. Podejmując prĂłbę uchwycenia trosk prekariuszy oraz tożsamości PortugalczykĂłw, valter hugo mae stroni od stygmatyzowania, a obrazy finansowych, społecznych czy osobistych klęsk stają się możliwe do zniesienia dzięki grotesce i humorowi; nawet jeśli ostatecznie dochodzi się do wniosku, że śmiech jest nie na miejscu.

Z jednej strony krat osadzeni, często w nieludzkich warunkach, przeludnionych celach, zapomniani przez władze. Z drugiej - funkcjonariusze zobowiązani do ich nadzorowania.
Drauzio Varella ukazuje więzienną codzienność z perspektywy tych drugich - "klawiszy", nieszanowanych zarĂłwno przez więźniĂłw, jak i przez policję. Ludzi, ktĂłrzy niejednokrotnie tylko tym rĂłżnią się od skazanych, że wolno im co dzień wychodzić na wolność.